دراین قسمت طراحی و دکوراسیون داخلی یک خانه کوچک به متراژ 70 متر را مشاهده می کنید که در آن طراحی پذیرایی و آشپزخانه به همراه اتاق خوابها و سرویس بهداشتی مشخص است.
در كل ، چیدمان پلان را می توان در دو گروه و طبقه وسیع طبقه بندی کرد . بنای این طبقه بندی بر چگونگی استفاده از فضای موجود است . این دو طبقه ، انطباق با چیدمان تنگاتنگ و انطباق با چیدمان آزاد است . در شق اول یعنی چیدمان تنگاتنگ ، فاصله و انطباق نزدیک بین اثاثیه ، مبلمان و تجهیزات وجود دارد . این وضعیت می تواند هنگامی مناسه باشد که فضا بسیار با ارزش است و بهره دهی عملکردی آن با اهمیت است . از آنجا که چیدمان تنگاتنگ در اکثر مواقع جهت استفاده در موقعیت های دیگر قابل استفاده نیست ، مهم که آن را با دقت فراوان برای استفاده موردنظر طراحی کنند . در چیدمان تنگاتنگ ، اجزا ، اثاثیه و مبلمانی بکار گرفته میشود که به روش های متعددی قابل چیدن و یکپارچه کردن هستند و در واقع چند منظوره هستند . چنین لوازمی دارای کاردهی خوب در فضای کم هستند و فضای فراوانی را در اطراف خود باز می گذراند ، استفاده از یک چیدمان استاندارد ( اداری ) می تواند فضایی آرام و خلوت را ارایه دهد جهت حداکثر بهر موری می توان اجزا چیدمان را در محل ساخت تا انطباق کامل به وجود آید و اجزای ساخته شده به جزء ثابت معماری اطاق تبدیل شود . وسایل چیدمان در جاساز همانند لوازم چند منظوره از حداقل فضا استفاده می کنند ظاهری منظم و دارای وحدت به مکان میدهند و بی نظمی در فضا را به حداقل می رسانند
انطباق آزاد یکی دیگر از انواع عمومی چیدمان پلان نوع دوم آن است که انطباق آزادانه تری را در عملکرد بین فضا و اجزا به نمایش می گذارد . چیدمان آزاد به این دلیل مطبوع است که انعطاف پذیر و متنوع است . اطاق هایی که چیدمان آزاد در آنها به کار گرفته شده است ، استفاده های گوناگونی را ارایه می دهند ، بخصوص اگر بتوان اثاثیه و مبلمان را به آسانی حرکت داد و باز چینی کرد . انعطاف پذیری ذاتی موجود در چیدمان آزاد ، روش عمومی تری برای انطباق فضا با وسایل است . انطباق آزاد ، انتخاب آزادانه تری از انواع ، اندازه و سبکها را در طول زمان ارایه می دهد و تقریبا هرگونه از طراحی را قابل اعمال می نماید .
هدف اصلی و مرکزی ترسیمات معماری ارایه فورمهای سه بعدی ، ساختمانها و محیط فضایی بر صفحه دو بعدی است . سه نوع مجزا از سیستمهای طراحی در طول زمان تکامل یافته اند تا به این منظور نایل آیند . ترسیمات چند دیداری ( multiview ترسیمات خطوط موازی ( paraline ) پرسپکتیو . این سیستم های دیداری ، زبان رسم گرافیک را ارایه میدهند که چند اصل جامع بر آنها حاکم است .
ترسیمات چنددیداری به انواعی از ترسیمات گفته میشود که ما آنها را به عنوان پلان ، نما و مقطع می شناسیم . هرکدام از اینان یک ترسیم ارتوگرافیک است که یک رخ ویژه از یک شی یا ساختمان را نشان می دهند . در ترسیم ارتوگرافیک ، ترسیمات یا خطوط موازی در زاویه های راست سطح تصویر را تلاقی می کنند . بنابراین ترسیم ارتوگرافیک از هر رخ یا عنصر که موازی با سطح تصویر است ، از نظر اندازه ، شکل و ترکیب به همان صورت باقی می ماند . حسن اصلی ترسیمات چنددیداری ، قرارگیری نقاط در جای واقعی خود ، اندازه بودن طول و شیب خطوط و توصیف شکل و حدود سطوح است . یک ترسیم چند دیداری منفرد می تواند تنها پاره ای از اطلاعات را در مورد شی یا ساختمان آشکار کند . با دو بعدی کردن عمق به عنوان بعد سوم در سطح تصویر ، نوعی ابهام از نظر اندازه ژرفا حاصل می آید آنچه ما در یک پلان ، مقطع یا نما به عنوان عمق میخوانیم باید بواسطه وسایل گرافیکی مانند خطوط دارای سلسله مراتب و سایه های متباین تقویت شود . تنها با نگاه کردن به تصاویر اضافی می توان حس عمق را حاصل آورد . از این رو ما به یک سری تصاویر مجزا اما مرتبط نیازمندیم تا بتوانیم بطور کامل طبیعت سه بعدی را توصیف کنیم به همین دلیل به آن چند دیداری می گویند .